3 پاسخ

1. سلام. این نگرش برای من هم آشناست. به نظرم ما زمانهایی به دنبال نشانه‌ها یا الهام‌ قلبی و پیامی از زندگی هستیم که با توانایی‌های خودمون آشنا نیستیم و خودمونو باور نداریم چون اگه باور داشتیم تنها تمرکزمون روی توانایی‌های خومون بود و بس! و به نشانه‌‌ها و پیامها دخیل نمی‌بستیم. شاید این نگرش ما برگرفته از این باور باشد که” زندگی همواره در حال آموختن به ماست.” ولی اشتباه متوجه شدیم. اینکه زندگی به ما می‌آموزد به نظر من درسته. زندگی همش درسه ولی ما زمانی درسها رو می‌گیریم که بزنیم به دل چالش‌ها؛ و سختی‌ها رو از نزدیک تجربه کنیم و درک کنیم، یعنی شروع کنیم. عملگرا باشیم.‌اون موقع هست که درسها رو می‌آموزیم. در واقع اون پیامی که می‌گیریم از دلِ رنج‌ها و چالش‌ها نمایان میشه. من یاد گرفتم در زمان دشواری به تنها کسی که باید باور داشته باشم و تکیه کنم، خودم ، توانایی‌هام و خصلتهایی چون مسئولیت‌پذیری و تعهداتم باشه. هر چیزی غیر از این ممکنه افکار و مسیر منو به بیراهه بکشونه و باید حذف بشه.

   پاسخ

2. سلام
   چقدر این شفافیت ذهنی می تواند برای تصمیم گیری های عاقلانه و هوشمندانه کمک کننده باشد. سپاس

   پاسخ

3. با سلام

   این ایده ی شما چقدر به علمی زندگی کردن کمک می کند و دوری از توهم

   با سپاس

   پاسخ