امروز قرار بود، پست جدیدی برای سایت بنویسم.
که بعد از لحظه‌ای متوجه شدم، که در اینستا‌گرام به تماشای خراطی و ساخت اجسام شفاف و زرین نشستم.
گذر زمان و ثانیه‌های مفید نوشتن را فدای دنیای مجازی کرده بودم. بدون وقفه گوشی را روی مبل انداختم. و سراغ صفحه جدیدی در سایت رفتم.

بیشتر کسانی که با من در ارتباط هستند، همیشه گویای این واقعیت هستند که هرزمان پیامی برایم فرستادند، زود و سریع پاسخ‌گوی آنها بودم.

البته همه کسانی که درخواست سایت دادند و دوستان قدیمی رضایت خود را از این موضوع اعلام کردند.

اما این روزها بیشتر به خود و موضوع نوشتن و زمان فکر می‌کنم.
وقتی خوب و عمیق به این موضوع دقیق می‌شوم، یاد کلام ارزشمند دوست عزیز و بزرگوارم آقای علی‌اکبر قزوینی می‌افتم که همیشه یادآور بود که سعید، قدر زمان را بدان که هیچ‌وقت نمی‌‌شود به گذشته برگشت.

امروز به این نتیجه رسیدم که همیشه در دسترس بودن قاتل تمرکز و اتلاف وقت من بود. که از رشد و توسعه فردین جلوگیری می‌کرد.